พาล ๒, พาลา หมายถึง (กลอน) ว. อ่อน, เด็ก, รุ่น. (ส., ป.); ชั่วร้าย, เกเร, เกะกะ, เช่นคนพาล. ก. หาเรื่องทำให้วุ่นวาย, หาเรื่องทำให้เดือดร้อน, เช่นพาลหาเรื่อง พาลหาเหตุ. น. คนชั่วร้าย, คนเกเร, เช่น คบคนพาลพาลพาไปหาผิด. (ป.).
(ปาก) ก. พาลหาเรื่องทําให้วุ่นวาย.
(สํา) ว. ชอบหาเรื่องทะเลาะวิวาท.
น. เรียกรอยเป็นชั้น ๆ ที่โคนเขาวัวและควาย.
(สํา) ว. กลับกลอก, ไม่ซื่อสัตย์.
น. ทราย. (ป., ส. วาลุก).
ก. แสร้งพูดใส่ความไม่จริงให้คนอื่น, กล่าวหาความ, บางทีก็ใช้มีสร้อยว่า พาโลโสเก หรือ พาโลโฉเก. (ป., ส. พาล).
น. พะไล.